Müzikal Şehvet - Hayatım Hakkında Bazı Mülahazalar

 Hayatım Hakkında Bazı Mülahazalar


Kendimden öylece uzaklaştım ki, tanınamıyorum haliyle. Alabildiğine benim aslında ama bir okadar da bir başkasıyım. Acaba gerçek benliğime mi dönüyorum, insanlardan uzak,kendime sakladığım; yoksa kayıp mı oluyorum, bilmediğim, daha önce tanıyamadığım, reddedip uzaklaştığım...

Neyi arıyorum ki ben, neyi arıyorum da bulamıyorum? Olması gerektiği yerde olmadığını biliyorum ama bulamıyorum. Ne olduğunu bulamıyorum. Kafamın içindeki vurmalı çalgılar bile yoklar geride, hatırlarsın anlatmıştım daha önce. Geride bıraktıkları boşluğu görsen bir de, öyle eksiksiz bir boşluk ki. Düşüncelere bile yer kalmıyor, daha ne isteyebilirim...

Güzel şeyler düşünmeme rağmen ağlamak geliyor içimden, bazen. Ama yanlış anlama, sakın beni demode aşıklarla ya da başıboş melankoliklerle karıştırma. Başka bir şey bu, başka bir veba. Kafka'yı da bu veba öldürmedi mi zaten? Verem demiş doktorlar ama ne arar. O zamanlar anlamamıştırlar bunun ne kadar büyük bir bela olduğunu. Eklememiş kimse literatüre. Zamanının insanı diye düşünürdüm ama şimdi de anlamıyor insanlar. İlerledik sanarsın bir de.

Eskiden sık sık ateşli hastalıklara kapılırdım. Şimdi onlar da yoklar. Oysa ki güzel bir mola oluyorlardı bu koşuşturmada. Seninle idare etmem lazım artık, madem kendime vakit ayıramıyorum. Sana şiirler yazmam, sana şarkılar bestelemem, sana hayran kalmam lazım. Daha önce yapmadığım şey değil, yine yaparım. Yine kandırırım birilerini, ne kadar da saflar. Ben öyle olamadım işte. Belki de doğuştan gelmelidir aradığım o şey. Ondan bulamıyorumdur.

Çok iyimserim, özellikle son 17 yılda. Küçükken üzülemediğimden mi bu hallerdeyim? Şekerimi aldığında insanlar neden ağlamadım, oyuncağım kırılınca neden yenisini talep etmedim ki... Hep içime attım, hep yatağın altına iteledim. Tabi artık yer kalmadı.

Kolumda saatle çıkıyorum artık sokaklara. Diğer insanlar da öyle yapıyormuş. Ama yapamıyorum. Hiç bakmıyorum saate. Kimsenin olmadığı bir yerde çıkarıp koyuyorum
masamın bir kenarına. Zaten bol bol vaktim var hayatım boyunca. Bir-iki dakika afallasam, etrafa boş boş baksam kaç yazar. Kaybedecek onca şeyim varken düşünemediğim kadar küçük bir mesele bu.

Konuşmamızı bitirmeden birkaç şey daha söylemek istiyorum. Ama bu sefer sana değil, başka insanlara. Malum, benim gibi öylesine birinin harcamaya cüret edemeyeceği kadar değerli vaktin:

Peki, diğer yabancılar. İzleyen ve dinleyen ve her zaman orada olan; yani sen olmayan diğerleri; eğer mutlu olup olmadığımı soruyorsanız, cevabım evet. Mutluyum, hem de çok. Yakın bir tarihte de ölmeyi düşünmüyorum. Ölünce bir çirkin oluyor insan, sevmeyi, düşünmeyi unutuyor. Ne kadar umutsuz bir vaka olsam da daha kendimden umudumu kesmedim. Dediğim gibi pozitif bir insanım ben. Haliyle elimden gelen bir şey yok.